Irena Sendlerowa, nazywana polskim odpowiednikiem Oskara Schindlera, w czasie II wojny światowej uratowała 2,5 tys. żydowskich dzieci z getta warszawskiego, wywożąc je i ukrywając w polskich rodzinach, sierocińcach oraz klasztorach. 15 lutego mija 107. rocznica jej urodzin.

Irena Stanisława Sendler, z domu Krzyżanowska, urodziła się 15 lutego 1910 r. w podwarszawskim Otwocku w patriotycznej rodzinie. Jej pradziadek, Karol Grzybowski, walczył w powstaniu styczniowym, za co został zesłany na Syberię.

Irena Sendlerowa: „Wychowana byłam w duchu, że obojętna jest sprawa religii, narodu, przynależności do jakiejś rasy – ważny jest człowiek!”.

Od wczesnego wieku miała kontakt ze swoimi żydowskimi rówieśnikami – już w wieku 7 lat potrafiła porozumiewać się w języku jidysz. W 1917 r. Stanisław zmarł zarażony tyfusem plamistym od chorych, którym pomagał. Przed śmiercią zdążył jednak przekazać córce zasady, którymi później kierowała się w życiu. Jak pisała w swoich wspomnieniach: „Wychowana byłam w duchu, że obojętna jest sprawa religii, narodu, przynależności do jakiejś rasy – ważny jest człowiek!”.

Pomimo faktu, iż uratowała ponad 2 razy więcej ludzi niż Oskar Schindler, przez większość życia jej bohaterskie czyny były zapomniane. W 1965 r. została jednak odznaczona medalem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, zaś w 1991 r. przyznano jej honorowe obywatelstwo Izraela.

Dopiero w latach 90. świat usłyszał w pełni o bohaterstwie Sendlerowej, głównie za sprawą amerykańskiej sztuki teatralnej pt. „Życie w słoiku” („Life in a Jar”). Jej inspiratorem był nauczyciel Norman Conard z Uniontown w stanie Kansas. Szkolne przedstawienie oparte na faktach z życiorysu Ireny Sendler wystawiono ponad dwieście razy w Stanach Zjednoczonych i Polsce. Zdobyło ono duży rozgłos w mediach amerykańskich i doprowadziło w końcu do powstania fundacji "Life in a Jar", promującej bohaterską postawę Ireny Sendler.

Została także odznaczona przez Prezydenta RP Orderem Orła Białego i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2007 r. Irena Sendler otrzymała również odznaczenie Orderu Uśmiechu i została Honorową Obywatelką Miasta Stołecznego Warszawa.

Irena Sendler zmarła 12 maja 2008 r. w Warszawie, w wieku 98 lat. Pogrzeb odbył się na Cmentarzu Powązkowskim 15 maja 2008 r. Do samego końca była osobą niezwykle skromną, nie chciała być nazywana bohaterką. Jak sama podkreślała wcielała tylko w życie nauki swojego ojca, który zawsze mawiał, iż trzeba wyciągnąć rękę w kierunku tonącego.

Dlaczego ona?

Niezłomna i niewiarygodnie piękna postawa Ireny Sendlerowej w sytuacji ekstremalnie trudnej i niebezpiecznej czyni ją osobą idealną na patrona szkoły."W osobie Ireny Sendlerowej można uczcić nie tylko Sprawiedliwych II Wojny Światowej, ale i wszystkich Sprawiedliwych - tych którzy są nadzieją na pokój. Czcząc jej bohaterstwo, warto pokazać, że wspólnie oddajemy hołd ludziom, którzy nie zgadzają się na pogardę życia. Dzięki takim osobom jak Irena Sendlerowa możliwy jest lepszy świat" 

Gwidon Wojakowski – przybyły z Radomia 18 maja 1945 stał się pierwszym dyrektorem Szkoły Podstawowej w Nebrowie Wielkim. Pełnił tą funkcję krótko, bo tylko do roku 1947. Niestety, nie udało nam się znaleźć więcej informacji. Po konsultacji z wydawnictwem, które wydało książkę pod tytułem ”Żyli wśród nas…”, w której umieszczone są informacje na temat Wojakowskiego – mieliśmy nadzieję, że uda nam się dotrzeć do rodziny i znajomych. Niestety, nie uzyskaliśmy żadnych informacji dotyczących jego pobytu w  Nebrowie ani informacji na temat pełnienia przez niego funkcji dyrektora szkoły.